تماچي تڻ ڌڻي! تنهنجا قصا ڪينجهر ٻڌائيندو
ڪڏهن هئي نامور نوري سبق سڀئي سڻائيندو
اُتي اوڀار جون آريون ملاحن جت مڇيون ماريون
بنايائون شهر بازاريون، کنيائون جت ککيون کاريون
پکي ماريا ٿي پاڙهيرن، ڏيئي جت تار ۾ تاريون
سمي جي هن سخاوت سان مياڻيون معاف ٿيون ساريون
رڇن ۾ راڄ ڦاسائي پلا جت پچائيندو
ملاحن جي متا ميڙا ڇڳيرين جت ڪيا ڇيڙا
گهڙيا گهاتو گهمي گهيڙا وڌائون ٻار ۾ ٻيڙا
جني مانگر ٿي مڇ ماريو ملاح سي مورڙي جهڙا
اڳيان ڏس آب ٿو اڌمي نه هي ڇيڙا نه هو ڇيڙا
تماچي جو اهو تڪيو جتي هو تاج پائيندو
سڄي سئو ڪوه ۾ ساري مٿس پيا بند هن باري
چٽي چوڦبر چوڌاري، سڙهن ٻيڙن سان سينگاري
منجهس ڪئين ڪن ڪلاڌاري ويهن واڳون اندر واري
ڪلانڪر کان ڪثر ڪاري آهي منڇر کان موچاري
اتر جو واءُ آرين کي هندورين جيئن هلائيندو
جڏهن ايڪيهين صدي آئي تڏهن مون ڳالھ هيءَ ڳائي
نڪا ٻانهي نڪا ٻائي نڪا نوري نظر آئي
حسن جا حادثا هيڏا، ويئي سڀ خاڪ ڏس کائي
آ هوندل شاه هن جي قبر ڪنهن ۽ ڪڏهن ٺاهي
سندس روحن تي راضي ٿي خدا رحمت وسائيندو
سمو سائو ۽ سوڀارو مٿيرو مرد موچارو
هڻي جنهن نينهن جو نعرو کنيو جنهن ڄام ٿي ڄارو
اندر ۾ عشق جو البت لڳس ڪو آر اوڀارو
ڪنن ۾ پئي ڪڙڪيو جتي پاڻي سندو پارو
”مجاهد“ عشق منزل پٽن سين ڇٽ لڳائيندو